| Beroep | Locatie |
| Uitvaartverzorger van kinderuitvaarten | Noord-Holland | Amsterdam |
Mijn naam is Chris Beekman en ik verzorg uitvaarten vanuit Mea Vota (Mijn Wens) voor volwassenen en vanuit Zacht Kinderuitvaarten voor kinderen. Daarnaast bedacht ik de Minirouwauto, een kinderrouwauto speciaal voor de uitvaart van een baby of kind. De auto verhuur ik landelijk aan ouders en uitvaartverzorgers. Dit is hem:
Mijn motivatie om kinderuitvaarten te verzorgen is veelomvattend.
Doordat ik persoonlijk en dienstverlenend werk (en geld verdienen niet mijn drijfveer is), kan ik mij ten volle inzetten bij het vormgeven van een uitvaart.
De Minirouwauto bedacht ik nadat ik een mandje uit de achterbak van een auto zag komen. Tussen de startkabels en de tasjes van de supermarkt. De ouders stonden verloren op de parkeerplaats tussen toeristen en grafbezoekers. Als hun kind in een rouwauto had gelegen, was de chauffeur stapvoets het terrein opgereden. Er zou aandacht voor dit laatste stukje van de rit zijn. Dat ontbrak nu volledig.
Nu jaren later de Minirouwauto rondrijdt en ik met de auto aankom, merk ik aan alle reacties dat de auto iets van troost biedt.
Het blijft rot, zo’n tijd, hoe fijn dat zoiets simpels als het vervoer een verschil kan maken.
In mijn werk zag ik hoe ouders het kistje van hun kind uit de kinderrouwauto tilden. Een belangrijk moment. Iedereen die bij de uitvaart moet zijn is er. De deuren van de kerk staan open. Dit is de een na laatste keer dat je je kind draagt. De hoofden van de ouders, de twee kinderen die hun broertje dragen en een oom en tante, zijn gericht naar de grond. Een zwaar en moeilijk moment. “Ho, stop! Dat kan zo niet hoor.” Verschrikt kijkt iedereen op. De uitvaartleidster, die even weg was gelopen, kwam terug en vond het nodig om verder te gaan: “Ja, jullie moeten draaien. Zo dragen jullie het hoofd eerst naar binnen, maar dat kan niet. De voeten moeten eerst.” Totaal in de war, blijft de familie stil staan en probeert van hand te wisselen, maar dat is met die kleine greepjes nog best even lastig.
Het hele plechtige is er nu af, iedereen weet nu hoe de uitvaartleidster vindt dat het moet.
Een tillift kan erg praktisch zijn. Zeker in een rouwcentrum. Het is ook te begrijpen dat er veel gebruik van wordt gemaakt, want als je elke overledene moet tillen (en in een rouwcentrum kunnen dat er best veel per week zijn) dan gaat het snel slechter met je rug. Fraai ziet het er niet uit. Twee platen schuif je onder de romp van de overledene, nadat deze is verzorgd en gekleed. Met een katrol aan het plafond gaat de overledene omhoog. Het hoofd wordt meestal voorzichtig begeleid, armen en benen bungelen wat onhandig. De kist staat in het verlengde van de tafel. Via een rail komt de overledene boven de kist. Rustig laten zakken en de platen gaan van elkaar, et voila. Alles netjes recht, kleren goed. Klaar.
Een telefoongesprek met een collega. Ik vraag hoe het is gegaan met het in de kist leggen van een kind. “Daar waren wij en de ouders niet bij.”
‘Oh, zeg ik. Vonden de ouders het te zwaar?’ “Dat weet ik niet, ze wilden er in elk geval niet bij zijn. Het volgende is er namelijk aan de hand; Het kind ligt opgebaard in het rouwcentrum van een grote verzekeraar. Zij hebben gezegd dat ze elke overledene, ook dit kind, met de tillift in de kist leggen. Arboregels. Daar wijken ze niet van af. De ouders willen er daarom niet bij zijn.”
Dit horende word ik wel zo nijdig van binnen. Als je als bedrijf toch zo’n blinde vlek hebt voor de mensen waar het om draait. Ongekend.
Maar het was alweer gebeurd. Deze ouders kunnen nooit meer hun bloedeigen kind in de kist leggen.
Mijn eerste uitvaart van een kind deed ik nog in dienst van Zorgvlied. Zal het nooit vergeten. Wat was het fijn dat ik daar alle ruimte kreeg en mijn collega’s hielpen om er een mooi afscheid van te maken. Al ging dat niet zonder slag of stoot. De ouders wilden niet een ‘standaard’ uitvaart. En terecht. Dat zou niemand moeten krijgen, zeker een kind niet. Standaard betekent voor mij: We (lees: ingedutte uitvaartondernemers) doen het altijd zo, dus waarom nu anders?
Nu niet, het werd een mooie dag. De zon scheen en het was erg aangenaam weer. Op een pleintje tussen de graven en de bomen hadden we een tafeltje neergezet waar het kistje op kon staan. Stoelen in een halve cirkel eromheen. Vogeltjes, een eekhoorn hier en daar. Muziekinstallatie op een aggregaat aangesloten samen met een paar goede luidsprekers. Een intiem samenzijn volgde. Het graf, niet op het Kinderhofje, was vlakbij. De ouders vonden de plek belangrijker dan dat hun kind bij andere kinderen zou liggen.
Samen hebben ze daar naar muziek geluisterd, gesproken en gehuild. Daarna liepen ze naar het graf en hebben vervolgens zelf het graf dichtgemaakt. Toen terug naar het pleintje waar de ‘haringkar’ stond, die nu tijdelijk tot bar en buffet was omgetoverd. Drank en zon op een rustig pleintje met veel bomen. Anders dan een aula met die bepaalde ietwat kille sfeer. Nee, gewoon buiten. Echt samenzijn. Of het dezelfde dag was of later weet ik niet meer, maar de ouders plantten vlakbij het graf met speciale permissie van Zorgvlied een boom.
Met een beetje geluk wat betreft het weer, kan ik zeggen; ‘Kijk, zo kan het ook.’ Sindsdien heb ik kinderuitvaarten willen begeleiden. Dit is inmiddels de werkelijkheid.
Voor advies rondom een overlijden of het vormgeven van een uitvaart kan iedereen bij mij terecht. Ik ben breed georiënteerd en werk dagelijks aan verdieping van mijn kennis en netwerk. Als ik ergens mee kan helpen, aarzel niet maar mail of bel mij gerust. mail@zachtkinderuitvaarten.nl / 020-6955530
