vervolg: van een obstetrisch verpleegkundige en ervaringsdeskundige

NEE LIEVE VROUW JOUW GEVOEL VERDIENT DE AANDACHT.
STERKER NOG, HET EIST DE AANDACHT ………..

Journalist, auteur en ervaringsdeskundige Milli Hill zegt het ‘heel goed’!

​“A healthy baby is not ​ALL​ that matters!
Women matter too!”

En ik ben het met haar eens.

Het krijgen van een gezond kind is wel degelijk het belangrijkste, maar vrouwen doen er ook toe.
Jouw gevoel, doet er ook toe.
En die is niet altijd zoals het in (social) media, tijdschriften, films of elders wordt gepresenteerd.
‘Als een constante knal roze wolk’. Het is normaal dat er ook grijze wolken voorbij komen en ik wil bereiken dat het normaal wordt om hierover te praten.
Niet zwaar. Maar ‘gewoon’ lichtjes, ‘standaard binnen de geboortezorg’, omdat wij vrouwen er allemaal tegenaan kunnen lopen.
En wij mogen elkaar stimuleren en ondersteunen in onze persoonlijke ervaringen, behoeften, wensen en gevoelens. En elkaar accepteren zoals onze gevoelens zijn.
Zou het dan niet makkelijker zijn om hulp te vragen? Wanneer wij weten dat het OKÉ is?
‘Omdat er naast roze wolken ook grijze wolken bestaan’?
Want ja lieve mama, ‘We are human, not robots’.

Voelde​ ik dit 9 jaar geleden maar.
Wat had ik toen een behoefte aan een ‘supportive team’.

Laat ik bij het begin beginnen………..
Het is nu 9 jaar geleden, dat ik voor het eerst moeder werd.
Aan het begin van het derde trimester kreeg ik onverwachts een medische indicatie.
De laatste maanden van een zwangerschap leef je meestal naar je verlof en het moederschap toe.
Voor mij was dit anders.
Ik belandde in een soort van overlevingsmodus, waarbij ik mij positief opstelde naar de buitenwereld, in de hoop dat ik mij dan ook positief zou gaan voelen, maar van binnen stierf van de stress, angst, onzekerheid, gevoel van onmacht, falen en verdriet.

Ik had steun van mijn partner, tenminste……hij geloofde 100% dat onze dochter gezond geboren zou worden en er niks aan de hand was. ‘Je moet je niet zo druk maken’, waren zijn goed bedoelde woorden met de intentie om te troosten en te sterken. Ik voelde mij echter eenzaam met mijn zorgen.
Ik was bang en volgde elk medisch advies op.
Daarbij schrapte ik alle aandacht voor mijn eigen behoefte en gevoelens.

‘Ik was niet belangrijk in dit verhaal, zo stelde ik zelf, als ik maar een gezonde dochter in mijn armen kon sluiten’.
Niet wetende hoe belangrijk het is, om in zo een situatie juist extra aandacht te besteden aan je eigen zorgen,
wensen, behoeften en gevoelens.

Mijn intuïtie was positief gesteld.
Maar wie volgt er zijn intuïtie wanneer angst overheerst?! ‘Eenmaal, andermaal’? ‘Niemand’?  
Dus volgde ik mijn angst en trapte mijn intuïtie de goot in. ​Zo jammer, denk ik achteraf.
Maar angst en onzekerheid voerden de boventoon.

Ik liet mij, zonder te veel vragen te stellen, inleiden.
Het personeel was vriendelijk en respectvol, maar weinig aanwezig.
Aandacht voor de impact van het onverwachte medische traject was er niet.
Zo had ik zelf ook geen behoefte om bij ‘vreemden’ in tranen uit te barsten en mijn verdriet te delen.
Het hielp niet dat ik elke controle (om de dag) een ander gezicht zag. Mijn gynaecoloog bepaalde het beleid.
Ik heb hem (of misschien haar) tot de dag van vandaag niet ontmoet.
Het opbouwen van een vertrouwensband was er dus niet bij.
Ik miste een verpleegkundige die naast mijn bed stond en mij vertelde dat ik goed bezig was.
Die mij zou vragen hoe het met mij gaat en dat het ​ECHT​ goed zou komen.
Tegelijkertijd wilde ik sterk zijn voor mijn partner en mijn baby, maar voelde ik mij overrompeld en in
paniek. Mijn partner vond het vreselijk om mij, in zijn gedachten, niet te kunnen helpen. Daar hebben wij
trouwens de tweede en derde keer verandering in gebracht ;).

Uiteindelijk heb ik om een ruggenprik gevraagd.
‘Gek’, want ik wilde helemaal geen pijnstilling. Ik wilde steun en bevestiging.
De weeën vond ik heftig voor een baring die net was begonnen.
Ik kon niet in mezelf keren. Ik was erg alert en dacht veel na.
‘Misschien waren de weeën zo heftig omdat de baring spoedig verliep’, dacht ik.
Maar ik durfde niet op mijn lichaam te vertrouwen.
Het idee om nog 7 uren heftige weeën weg te moeten puffen dacht ik niet aan te kunnen.
Dus vroeg ik aan de arts-assistent B. om zijn gedachten over mijn baring te delen.
Hij zei, ‘Je weet het vast nog wel hè, ‘we rekenen 1 cm ontsluiting vooruitgang per uur bij een vrouw die voor het eerst bevalt’! ​
En ja, ik was bekend met die regel. Ook een regel die nu geschrapt is, maar ons toentertijd nog werd
aangeleerd.

Ik kwam terug op de verloskamers met ‘drukgevoel’.
Ik weet niet hoe lang ik dit heb volgehouden, maar uiteindelijk kwamen er een ‘nieuwe’ arts-assistent (wisseling van dienst) en mijn lieve ex-medestudent obstetrie M. mijn verloskamer binnen.
Wat was het een opluchting om haar te zien. Daar was mijn persoonlijk support!  
EINDELIJK iemand met wie ik een band had, iemand die mij persoonlijk kende! Ik mocht nu emotioneel zijn, mijn gevoelens tonen.
De arts assistent deelde mij mee, dat de hartslag van mijn dochter bij elke wee daalde. Als het zo zou blijven,
zou ik een keizersnede krijgen.
‘Dippen op de wee? Zal ze er niet bijna’? dacht de professional in mij?
‘Paniek’!!! Schreeuwde de emotie in mij. ‘ZE MOET ERUIT’!

Daarna zag ik paniek in de ogen van de arts.
Mijn dochter haar bos met haren waren al geboren. ‘Zo dat heb je even snel gedaan’! zei ze.
De paniek in de ogen van de arts-assistent maakte mij niet bepaald rustig.

Ik wilde zo snel als ik kon mijn dochter uitdrijven.
Als het niet snel genoeg gaat, knip je maar gewoon! ​Riep ik in paniek, toen ik de arts-assistent zag twijfelen.
En ik pers niet langer dan een kwartier! Dan moet ze er gewoon zijn!
En zo kreeg ik zonder enige twijfel van de arts-assistent een grote knip.
In 5 uur en 9 minuten waarvan ik 17 minuten heb geperst was onze eerste dochter geboren.
Met een prima start APGAR score 9,10,10, zonder couveuse opname, omdat zij 400 gr. zwaarder bleek dan de echo had ingeschat.
Mijn intuïtie bleek achteraf te kloppen, maar ik had deze genegeerd.
Zij, mijn dochter, was ok.
Missie geslaagd………………………………………….TOCH?
NIET? ​
‘Maar ik heb toch een gezond kind’?

De kraamweek vond ik heftig, niet zoals ik het mij had ingebeeld.
Om pijnstilling vragen deed ik niet. ‘Ik wilde het aankunnen’.
Pas na weken kwamen wij erachter dat ik allergisch bleek te zijn voor het hechtmateriaal dat was gebruikt.
Zo gelukkig als ik was met mijn mooie prinses, zo trots als ik achter de wagen liep, zo vervreemde ik van mijn eigen lichaam. ​‘Sterk’ (waarom moet je sterk zijn?) stortte ik mij in mijn nieuwe rol als moeder. Ik vergat alleen een
heel belangrijk persoon!

MEZELF!
​A healthy baby is all that matters right?

Ik besteedde geen aandacht aan het feit dat ik een intense periode achter de rug had met veel stress. Ik prijsde
mijn lichaam niet voor haar geweldige prestatie. Ik nam er simpelweg geen tijd voor.
En zo werd ik 4 jaar na mijn traumatische ervaring gediagnosticeerd met een ernstige burn out en een
depressie, om na 2 jaar opnieuw een burn out te ervaren.
Ik zei het eerder in deze blog, ‘STERKER NOG, HET EIST DE AANDACHT’…….Mijn lichaam eiste de
aandacht op om mijn ervaring te verwerken en te helen.
En die laatste ervaring heeft mij de mooiste levenslessen gebracht.

I as a woman matter too!

Het krijgen van een kind kan onverwachts anders verlopen dan je had verwacht.
Een powermama uit mijn onderzoek zegt hierover;
​
”Het krijgen van een kind wordt soms zwaar onderschat. Het heeft veel invloed op je lichaam, maar ook psychisch’ Ik had graag eerlijk geïnformeerd willen worden over wat ik kan verwachten van de kraamtijd.”

Daarna zag ik paniek in de ogen van de arts.
Mijn dochter haar bos met haren waren al geboren. ‘Zo dat heb je even snel gedaan’! zei ze.
De paniek in de ogen van de arts-assistent maakte mij niet bepaald rustig.

Ik wilde zo snel als ik kon mijn dochter uitdrijven.
Als het niet snel genoeg gaat, knip je maar gewoon! ​Riep ik in paniek, toen ik de arts-assistent zag twijfelen.
En ik pers niet langer dan een kwartier! Dan moet ze er gewoon zijn!
En zo kreeg ik zonder enige twijfel van de arts-assistent een grote knip.
In 5 uur en 9 minuten waarvan ik 17 minuten heb geperst was onze eerste dochter geboren.
Met een prima start APGAR score 9,10,10, zonder couveuse opname, omdat zij 400 gr. zwaarder bleek dan de
echo had ingeschat.
Mijn intuïtie bleek achteraf te kloppen, maar ik had deze genegeerd.
Zij, mijn dochter, was ok.
Missie geslaagd………………………………………….TOCH?
NIET?
​
‘Maar ik heb toch een gezond kind’?

De kraamweek vond ik heftig, niet zoals ik het mij had ingebeeld.
Om pijnstilling vragen deed ik niet. ‘Ik wilde het aankunnen’.
Pas na weken kwamen wij erachter dat ik allergisch bleek te zijn voor het hechtmateriaal dat was gebruikt.
Zo gelukkig als ik was met mijn mooie prinses, zo trots als ik achter de wagen liep, zo vervreemde ik van mijn eigen
lichaam. ​‘Sterk’ (waarom moet je sterk zijn?) stortte ik mij in mijn nieuwe rol als moeder. Ik vergat alleen een
heel belangrijk persoon!

MEZELF!
​A healthy baby is all that matters right?

Ik besteedde geen aandacht aan het feit dat ik een intense periode achter de rug had met veel stress. Ik prijsde
mijn lichaam niet voor haar geweldige prestatie. Ik nam er simpelweg geen tijd voor.
En zo werd ik 4 jaar na mijn traumatische ervaring gediagnosticeerd met een ernstige burn out en een
depressie, om na 2 jaar opnieuw een burn out te ervaren.
Ik zei het eerder in deze blog, ‘STERKER NOG, HET EIST DE AANDACHT’…….Mijn lichaam eiste de
aandacht op om mijn ervaring te verwerken en te helen.
En die laatste ervaring heeft mij de mooiste levenslessen gebracht.

I as a woman matter too!

Het krijgen van een kind kan onverwachts anders verlopen dan je had verwacht.
Een powermama uit mijn onderzoek zegt hierover;
​
”Het krijgen van een kind wordt soms zwaar onderschat.
Het heeft veel invloed op je lichaam, maar ook psychisch’ Ik had graag eerlijk geïnformeerd willen worden
over wat ik kan verwachten van de kraamtijd.”

Ik vind het belangrijk dat we als zorgverlener aandacht hebben voor de persoonlijke situatie van een vrouw en haar beleving. Dat er een vertrouwensband is en een samenwerkingsverband tussen zorgverlener en patiënten.. Dat wij onze patiënten ECHT kennen. Het betreft tenslotte zo een belangrijke fase van haar leven, die ingrijpend voor haar kan zijn. Ik denk dat wij alleen op deze manier tijdig aandoeningen als postpartum depressie, trauma’s en zelfs PTSS tijdig kunnen ontdekken.

Niet iedereen vraagt (tijdig) om hulp, beseft dat het belangrijk is om hulp te vragen of heeft het gevoel dat het ‘OKE’ is om hulp te vragen.

​“Ik was eigenlijk te ver in mijn depressie en te druk bezig met mijn baby, waardoor ik geen hulp ingeschakeld heb”
​Zo vertelt een andere sterke moeder in een respons.

Tot een bepaalde hoogte is het ook heel normaal dat positieve en negatieve gevoelens of emoties elkaar
afwisselen na het krijgen van je kindje.
Het krijgen van een kind kan grote veranderingen met zich meebrengen en kan anders verlopen dan je had
verwacht. Negatieve emoties of gevoelens moeten echter wel afnemen.

Er zijn verschillende hulpverleners die je daar zo graag bij willen helpen,
wanneer de negatieve gevoelens blijven bestaan of overheersen.
Je bent ​echt​ niet alleen.
En hoeft je zorgen niet alleen te dragen.

Voor nu hoop ik, dat het delen van mijn verhaal eraan bijdraagt dat wij vrouwen meer open durven te praten
over onze ervaringen, zonder elkaar te veroordelen. Dat wij er voor elkaar kunnen zijn.

En ik blijf het zeggen….​MAMA you MATTER​! meer dan je beseft.

Lobi (Liefs),
Marjorie.